Via een expo met kwetsbare gedichten en foto’s over haar trauma’s wil Avie (18) de boodschap geven dat niemand er alleen voor staat
"Uit respect voor mijn zorghond, ben ik gestopt met mezelf pijn te doen."
Trauma's zijn de rode draad door het jonge leven van Avie (18). Haar lichaam draagt de tekenen van zelfverwonding en krijgt nog regelmatig af te rekenen met erge aanvallen. Het is tijd om het tij te keren: via zelfstandig wonen, een zorghond en veel therapie hoopt ze haar eigen verhaal te schrijven. Letterlijk, want een expo met persoonlijke gedichten en foto's staat op haar bucketlist.
Avie komt ons in Jeugddorp Bonheiden tegemoet met haar psycho-sociale hulphond Zody. Tijdens ons gesprek merken we al snel dat ze een onafscheidelijk duo zijn, en dat Avie zich dankzij Zody’s aanwezigheid veel meer op haar gemak voelt. Contact met nieuwe mensen is immers niet zo vanzelfsprekend voor haar.
Ze gaat liever niet in op haar trauma’s, maar wat ze vroeger heeft meegemaakt, ligt duidelijk nog heel gevoelig. Doordat ze zich thuis niet meer veilig voelde, werd het onmogelijk om daar te blijven wonen. Ze verbleef vanaf haar 13e in instellingen en werd geregeld in crisisopnames opgenomen. Tegelijkertijd zocht ze naar alternatieven om zelfstandig te kunnen wonen. Zo kwam ze toevallig bij Jeugddorp terecht en kreeg ze na een uitgebreide motivatie een kamer in de afdeling Kaizen.
Angst in supermarkt
Intussen woont ze een jaar in de cohousing, waar ze onder begeleiding leert om zelfstandig te leven. Dat was in het begin een hele uitdaging voor Avie. Simpele activiteiten zoals boodschappen doen, kosten haar veel energie. “Vooral aan de kassa staan, vind ik heel moeilijk. Dan komen mensen te veel in mijn persoonlijke ruimte”, vertelt Avie. Het gevoel dat ze niet uit een situatie kan vluchten, brengt haar trauma’s opnieuw naar boven. Zody is getraind om mensen met PTSS (posttraumatische stressstoornis) te ondersteunen, en weet perfect hoe hij naar Avies noden moet handelen. Zo zal hij in de supermarkt voor of achter haar staan, zodat ze meer persoonlijke ruimte heeft. Zody maakt Avies leven op heel wat vlakken gemakkelijker en helpt haar bij het zelfstandig worden. “Ik zou me geen leven meer zonder hem kunnen voorstellen”, zegt ze, terwijl ze Zody zachtjes streelt.
Traumatherapie
Door haar trauma’s krijgt Avie regelmatig psychogene niet-epileptische aanvallen (PNEA), die veroorzaakt worden door bijvoorbeeld stress, drukte of moeilijke emoties. PNEA hebben veel weg van epileptische aanvallen, maar zijn het niet. “In het begin had ik er soms 8 per dag, en kon zo’n aanval een uur duren. Intussen zijn ze geminderd, en voel ik ze meestal aankomen. Ook Zody helpt me daarbij. Hij kan via een verandering in mijn lichaamsgeur signaleren wanneer ik een aanval zal krijgen, waardoor ik op de grond kan gaan liggen en niet val.” Avie is al bij meerdere psychologen en therapeuten in behandeling geweest, maar heeft nooit echte traumatherapie gekregen. Toch wil ze dat op termijn graag doen, en hoopt ze zo haar trauma’s geleidelijk aan te kunnen verwerken. Om naar het verwerkingsproces van haar diepgewortelde trauma’s te verwijzen, legt ze ons haar ‘ovenmetafoor’ uit: “Ik ben zoals een oven met vastgebrande etensresten. Die etensresten zijn mijn trauma’s. Het is moeilijk om die oven proper te maken, maar ik hoop dat ik ooit een spray vind die de etensresten kan opkuisen. Ze zullen misschien nooit helemaal verdwijnen, maar ik hoop wel dat ik ze deels kan verwijderen.”
100 dagen clean
Avie draagt door haar trauma’s veel littekens met zich mee, zowel zichtbare als onzichtbare. Als ze haar zelfportretten toont, zien we de sporen van haar innerlijke strijd op haar armen. “Ik heb van mijn 13 tot 18 jaar aan zelfverwonding gedaan. In moeilijke periodes was dat echt mijn overlevingsmechanisme. Intussen ben ik 4 maanden clean. Vanaf dat ik de grens van 100 dagen heb bereikt, ben ik altijd blij.” Haar hond heeft een belangrijke rol gespeeld bij het stoppen met zelfverwonding. “Uit respect voor Zody ben ik ermee gestopt, hij mag dat niet zien. Ik wil het mezelf ook niet meer aandoen om pijn te lijden door de wonden." Om haar fysieke – en zo ook deels haar mentale – littekens te verwijderen, zou Avie graag een huidtransplantatie doen. Daarmee hoopt ze haar pijnlijke hoofdstuk volledig af te sluiten.
Creativiteit om emoties te uiten
Nu het al eenvoudiger is om zelfstandig te wonen, is Avie opnieuw met een studie gestart. Via afstandsonderwijs volgt ze een opleiding tot hondengedragstherapeut, zodat ze mensen via honden kan helpen. Daarnaast is Avie vooral creatief bezig: poëzie, fotografie en muziek zijn de perfecte uitlaatklep voor haar gevoelens. Al sinds ze kind was, schreef ze gedichten om haar gevoelens kwijt te raken en te kunnen relativeren. Bovendien ziet ze poëzie als communicatiemiddel met anderen. In de zomer van 2023 werd haar eerste poëzieboek gedrukt, een kinderdroom die uitkwam.
Ze toont ons trots haar poëzieboek met een verzameling gedichten die ze de voorbije 3 jaar schreef. Ook de illustraties tussen de gedichten werden door Avie getekend. Via haar gedichten geeft ze lezers een kijk in haar gedachtegang en complexe trauma’s. Het gedichtenboekje heeft de titel “Het meisje zonder verhaal”. Een opmerkelijke naamkeuze, zeker omdat we net Avies verhaal hebben gehoord. “Toen ik nog naar mijn therapeute ging, zei ik altijd, ‘Ik ben het meisje zonder verhaal’, omdat ik nooit serieus werd genomen. Zij verzekerde me dan dat ik wél een verhaal heb, en ze nam mijn verhaal ook serieus. Dit boek is een beetje een ode aan haar, zij heeft me 2 jaar in therapie geholpen en steunt me nu nog steeds”, legt Avie uit.
Gemotiveerde vechtlust
In het gedichtenboek vinden we een mix tussen aangrijpende, maar ook wat optimistischere gedichten. We bladeren even door de verzameling en botsen op “Gemotiveerde vechtlust”. Dat gedicht toont dat opgeven niet in Avies woordenboek staat.
“waar
geen motivatie
is is ook
geen vechtlust”
In haar gedichtenboek deelt ze niet alleen haar moeilijke gedachten en trauma’s, ze schrijft ook over wie en wat ze dankbaar is. Gedichten over haar trouwe viervoeter konden daarom niet ontbreken. In “Pootjes rond me” lezen we hoe Zody haar eenzaamheid wegneemt en ervoor zorgt dat ze beter wil worden:
“Lieve Zody
Jouw pootjes om me heen
Door jou voel ik me even niet meer alleen
Samen zullen we gaan voor herstel”
“Mensen die mijn werken kunnen komen bewonderen, net zoals ik ze bewonder: dat is mijn grote droom.”
Grote droom: expo met eigen werken
Om haar gedichten, foto’s en muziek nog meer te kunnen delen, droomt ze ervan om op een expo haar eigen werken te kunnen tentoonstellen. “Toen ik met mijn begeleidster Sarah terugkwam van een expo over transitiepsychiatrie, hadden we het over mijn toekomst”, vertelt Avie enthousiast. “Toen zei Sarah plots dat we van mijn werken ook een expo zouden moeten maken. Mijn ogen begonnen meteen te glinsteren, en opeens durfde ik weer te dromen. Mensen die mijn werken kunnen komen bewonderen, net zoals ik ze bewonder: dat is mijn grote droom. Het hoeft niets bombastisch te zijn, maar ik wil wel mensen kunnen bereiken. Via mijn expo zou ik vooral ook de boodschap willen geven dat je niet alleen bent”, besluit Avie.
Jeugddorp
Jeugddorp is een jeugdzorgvoorziening in de Mechelse regio, die instaat voor de begeleiding van 65 kinderen, jongeren en jongvolwassenen. Dit doen ze zowel in de vorm van verblijf (leefgroepen, gezinshuizen, kamers & studio’s) als in de vorm van begeleiding aan huis.
Jeugddorp is één van de 200 JEZ!-organisaties. Wil jij ook alles geven, zodat Avie en andere jongeren kunnen blijven dromen? Surf naar jezofficial.be en steun 200 organisaties die alles geven voor onze jeugd.
