Met JEZ!-organisatie Brussels Brazilian Jiu-Jitsu Academy timmert Florian (27) aan zijn eigen sportcarrière en die van honderden jongeren
"Ik motiveer jongeren door mijn eigen prestaties met hen te delen."
Toen hij zeven jaar was nam het leven van Florian een grote wending: aangekomen in België ontmoette hij voor het eerste witte mensen en leerde hij in enkele maanden Nederlands. Doorzettingsvermogen, jiujitsu en een club met een hart voor jongeren brachten hem naar de top. "Je kan veel bereiken als je je dromen najaagt en niet opgeeft."
Goud in jiujitsu op het EK, het WK en de World Games was niet voldoende voor Florian (27), die de vechtsport al van kleins af aan doet. Zijn nieuwe droom is om met zijn zwarte band wereldkampioen te worden in de drie jiujitsu-federaties. Als Florians sportcarrière binnen een aantal jaar tot een einde komt, wil hij zijn passie voor jiujitsu in zijn geboorteland Burkina Faso delen. Met een eigen jiujitsu-clubhuis hoopt hij de Burkinese jeugd in contact te brengen met de sport die zijn leven heeft veranderd.
Techniek boven kracht
In de trainingsruimte van de Brussels Brazilian Jiu-Jitsuclub zien we een dertigtal worstelende kinderen in hun speciale kimono’s, ook wel ‘gi’ genoemd. Hoofdtrainer Florian (27) leert hen tijdens de trainingssessie nieuwe jiujitsu-technieken aan, die ze per twee uitproberen. Techniek blijkt immers het belangrijkste aspect te zijn van de vechtsport waarbij elementen van judo en worstelen samenkomen. Het doel van een jiujitsu-duel is zoveel mogelijk punten scoren of ervoor zorgen dat je tegenstander opgeeft door bijvoorbeeld een klemgreep uit te voeren.
De kinderen oefenen gefocust verder terwijl Florian ons meeneemt naar een andere trainingsruimte. Ook die is bedekt met groene en gele matten - een verwijzing naar de Braziliaanse vlag. Jiujitsu is van oorsprong Japans, maar de traditionele technieken werden in de vroege 20ste eeuw door twee Braziliaanse broers aangepast. Zo werd de sport ook geschikt voor kleinere en minder gespierde personen, waardoor ze aan populariteit won. We doen onze schoenen uit en zetten ons neer in het midden van de mat, waar Florian zijn verhaal met ons deelt.
Voor het eerst witte mensen
“Ik ben Florian en ik ben geboren in Burkina Faso. Op mijn 7 jaar verhuisde ik alleen naar België, omdat mijn mama hier al woonde. Toen ik aankwam, stonden er allemaal onbekende mensen op mij te wachten: mijn nieuwe familie. Dat was ook de eerste keer dat ik witte mensen zag. Mijn mama was intussen met mijn Belgische stiefvader getrouwd en ik kreeg er opeens een halfbroer en -zus bij. Gelukkig had ik meteen een klik met hen. Ik heb toen in twee maanden Nederlands geleerd, omdat ik anders niet samen met hen naar school kon.
Ik was een kind met veel energie, die ik tijdens de schooluren niet kwijt kon. Daarom wilde ik graag een sport doen. Ik deed een aantal jaar circus, klimmen en zwemmen. Maar toen Dieter, een goede vriend van mijn stiefvader, voorstelde om eens een lesje jiujitsu te volgen in de Brussels Brazilian Jiu-Jitsu Academy, was ik meteen verkocht. Ik deed het heel graag, en ik begon steeds vaker jiujitsu te doen in plaats van mijn andere sporten. Vanaf dat ik 12 jaar was, legde ik mijn focus volledig op de vechtsport, en begon ik ook competities mee te doen.
Terug naar echte passie
Op mijn 15de won ik Flanders Cup, een toernooi met volwassenen. Ik kreeg toen ook een blauwe band in jiujitsu. Intussen waren mijn ouders gescheiden en woonde ik bij mijn moeder. Samen verhuisden we naar De Pinte bij Gent, waardoor ik niet meer in Brussel jiujitsu kon doen. Daarom koos ik een andere sport: voetbal. Ik bleek goed te zijn, en speelde mee in een derde klasse team. Toen ik 19 was, zat ik in mijn laatste jaar Sportbegeleiding en moest ik een stageplaats kiezen. Dieter vroeg me om in zijn jiujitsuclub stage te doen, en zo kwam ik toch terug hier terecht. Na de stage moest ik een keuze maken: op hoog niveau voetbal blijven spelen of terug jiujitsu doen.
Zwarte band
Het was intussen al een aantal jaar geleden dat ik de sport nog had gedaan, maar toch besloot ik om me ervoor te smijten. Dieter bood me een job aan om hier jiujitsu-les te geven en ik verhuisde terug naar Brussel, waar ik eerst een tijdje bij hem woonde. Toen ik de keuze voor jiujitsu had gemaakt, kreeg ik een droom: ik wou wereldkampioen worden. Ik begon me 100% te focussen op de trainingen en het lesgeven in de club, en op mijn 20ste kreeg ik het topsportstatuut. Ik trainde elke dag 2 keer en gaf tussendoor nog voltijds les. In 2022 had ik één van mijn topseizoenen: ik won het EK, WK en de World Games. Daarmee kon ik aantonen dat je heel veel kunt bereiken als je je dromen blijft volgen en niet opgeeft. Ik heb er natuurlijk hard voor moeten werken, en het is ook niet altijd gemakkelijk om het voltijds lesgeven met mijn eigen trainingen te combineren.
Droom: drievoudig wereldkampioen worden
Door mijn harde werk heb ik in juni 2023 mijn zwarte band behaald, het hoogste niveau in jiujitsu. Binnenkort ga ik wel moeten kiezen tussen het lesgeven en mijn eigen trainingen. Ik werk heel graag met de kinderen, en vind het mooi om te zien hoe ze hun dromen achterna gaan. Maar ik wil ook mijn eigen doelen nog behalen in de sport. In jiujitsu heb je 3 grote federaties. Ik wil in alle federaties meedoen en op die manier 3 keer wereldkampioen worden. Ik heb er al 2 gewonnen, maar de derde, de IBJJF (International Brazilian Jiu-Jitsu Federation), is de moeilijkste.
Het volgende wereldkampioenschap vindt eind mei in Californië plaats, en mijn droom is natuurlijk om te winnen. Het niveau om wereldkampioen te worden in de zwarte band bij IBJJF ligt heel hoog, maar ik geloof erin. Ik doe er alles voor, dus dan gaat dat ook lukken. Als ik jongeren uitleg hoe ik al zover geraakt ben, worden ze ook gemotiveerd om hun best te blijven doen. En ik heb natuurlijk ook wedstrijden verloren en tegenslagen gehad. Ik haat het om te verliezen, maar dat geeft me ook motivatie om het de volgende keer nog beter te doen.
“Later zou ik graag een jiujitsu-club oprichten in mijn geboorteland Burkina Faso. Zo kan ik de kinderen daar ook de kans geven om de sport te leren kennen en er beter in te worden.”
We zeggen altijd: ‘in jiujitsu verlies je nooit, maar je leert’. Als je een wedstrijd hebt verloren, leer je uit je fouten en kan je je op die manier verbeteren. We zijn hier ook echt een soort familie. Ook al vechten we met elkaar, er is nooit echte rivaliteit tussen ons. Naast de mat zijn we gewoon vrienden. Jiu-jitsu mag dan wel een vechtsport zijn, maar er zijn ook regels en je mag elkaar geen pijn doen. Respect ten opzichte van je tegenstander is heel belangrijk. De mensen die voor het eerst jiujitsu doen worden erop verliefd, omdat het een sport is waarin je veel met elkaar deelt. Bovendien geeft jiujitsu je zelfvertrouwen: ik ben helemaal opengebloeid van verlegen jongen tot wie ik nu ben.
Clubhuis in Burkina Faso
In Brussel zijn er zo’n 30 jiujitsu-clubs, maar wij zijn met ongeveer 600 leden een van de grootste clubs in België. Omdat we in Molenbeek zitten, zijn we ook een beetje een sociale club. De prijzen hier zijn lager dan bij de andere clubs, zodat we ook kansarme kinderen kunnen verwelkomen. Normaal is jiujtisu een dure sport, maar dankzij subsidies en geldinzamelingen maken we de sport veel toegankelijker voor iedereen. Later zou ik graag een jiujitsu-club oprichten in mijn geboorteland Burkina Faso. Zo kan ik de kinderen daar ook de kans geven om de sport te leren kennen en er beter in te worden. Misschien kan dat hun droom zijn, net zoals het bij mij een droom was die uitkwam.
Brussels Brazilian Jiu-Jitsu Academy
De Brussels Brazilian Jiu-Jitsu Academy creëert door het aanbieden van jiu-jitsu lessen voor iedereen die zich jong voelt een vindplaatsgerichte werking rond veerkracht, empowerment en (internationale) solidariteit.
De Brussels Brazilian Jiu-Jitsu Academy is één van de 200 JEZ!-organisaties. Wil jij ook alles geven, zodat jongeren zoals Florian die bij de organisatie terechtkomen kunnen blijven dromen? Surf naar jezofficial.be en steun 200 organisaties die alles geven voor onze jeugd.
