Op haar 14de gleed Yirte (17) in een depressie, nu wil ze terug leren zichzelf te zijn én droomt ze van een leven als dierenverzorgster
"Plots was ik voortdurend verdrietig en moe"
Op haar 14de verdween de sprankel uit de ogen van Yirte. Een depressie gooide het jonge tienerleven overhoop. Met dank aan de dieren van zorgboerderij Huppeldepup, een crisisopname en de psycholoog breekt drie jaar later de zon weer door in het leven van de tiener: "Ik wil weer 100% mijzelf kunnen zijn."
Dierenvriend Yirte (17) droomt er al lang van om dierenverzorgster te worden. Dieren waren haar steun en toeverlaat toen ze als 14-jarige plots in een heftige depressie belandde en geen uitweg meer zag. Na jaren bij de psycholoog, een crisisopname en dagbesteding op de zorgboerderij Huppeldepup staat ze intussen opnieuw een stuk positiever in het leven.
Met haar tuinbroek en regenlaarzen ploetert Yirte vrolijk door de modder om de dieren op de boerderij te begroeten. Het is overduidelijk dat het meisje zich hier helemaal thuis voelt. Als we haar vragen wat haar lievelingsdier is, wijst ze met een stralend gezicht naar het schaap Angèle, dat meteen naar Yirte toewandelt en met haar staart kwispelt als ze geaaid wordt.
De nu zo opgewekte Yirte was als jonge tiener een lange tijd haar sprankel kwijt, die ze nu langzaamaan weer terugvindt. “Toen ik 14 was, had ik het heel moeilijk. Ik was van school veranderd, en voelde me niet thuis op mijn nieuwe school. Ik was voortdurend verdrietig en moe, maar ik kon moeilijk over mijn gevoelens praten”, vertelt Yirte.
“Gewoon een verdrietige puber”
“Mensen zeiden me dat het als puber normaal is om soms verdrietig te zijn.” Toch voelde ze zich niet zoals de typische puber die het soms wat moeilijker heeft. Toen het ook niet meer mogelijk was om naar school te gaan, zochten Yirtes ouders hulp voor haar.
Yirte kwam bij een psychologe terecht, die een depressie vaststelde. De maanden die volgden waren zwaar, waarin ze met erg eenzame gevoelens kampte. Zelf wist ze niet goed wat een depressie was, en ook haar omgeving vond het moeilijk om ermee om te gaan. “Ik had op dat moment het gevoel dat niemand me begreep, maar ik wilde of kon het ook niet per se aan iemand vertellen. Die depressie is dan precies het enige dat ze nog zien.”
Paniekaanvallen
Zelfs met haar ouders vond Yirte het moeilijk om over haar depressie te praten, omdat ze niet wilde dat zij zich slecht zouden voelen. “Het is niet gemakkelijk om als ouder je kind te horen zeggen dat ze er niet meer wil zijn”, voegt ze er stil aan toe. En die gedachte zat diep bij Yirte, waardoor ze uiteindelijk 2 weken in crisisopvang werd opgenomen. Door met mensen te praten die hetzelfde doormaakten, voelde ze zich minder alleen.
Haar psychologe speelde een belangrijke rol in haar lange herstelproces. Het feit dat ze nu haar verhaal deelt, toont aan hoe ver ze al is gekomen. “In het begin durfde ik niet te praten met mensen die ik niet ken. In openbare ruimtes kreeg ik zelfs paniekaanvallen.” Door actief de raad van haar psychologe op te volgen, werd het steeds eenvoudiger om haar depressieve gevoelens en sociale angsten te overwinnen. “In het begin moest ik van mijn psychologe een bestelling bij de bakker doen, en na een tijd kon ik al een dagje alleen gaan shoppen”, vertelt Yirte. “Al gaf het me nog steeds veel stress.”
Zorgboerderij als tweede thuis
Via haar psychologe kwam ze terecht bij Zorgboerderij Huppeldepup, waar ze intussen al 2 jaar vaste gast aan huis is en deelneemt aan de dagbestedingen. De Humbeekse boerderij is Yirtes favoriete plek ter wereld. “Het heeft me erg geholpen om hier te zijn, omdat ik een grote passie heb voor dieren. In het begin wou ik nog niet praten met de begeleiders, ik wou gewoon bij de dieren zijn”, vertelt Yirte. “Die brachten me een gevoel dat toen niets of iemand anders me kon geven. Pas later heb ik me opengesteld voor de begeleiders en andere zorggasten op de boerderij. Dat heeft me ook veel geholpen om mijn emoties kwijt te raken.”
“Ik wil 100% mezelf kunnen zijn en ik wil van alles wat ik doe kunnen genieten. Dat is voor mij het allerbelangrijkste.”
Een dagje op de zorgboerderij ziet er voor Yirte als volgt uit: als ze ‘s ochtends aankomt, heeft ze de tijd om even met de begeleiders en andere zorggasten te praten. Nadien krijgt iedereen taken voor die dag en helpen ze mee met de verzorging van de boerderijdieren. In de pauze is er tijd om een activiteit naar keuze te doen, zoals tekenen, dieren knuffelen of spelletjes spelen. Yirte vindt alle activiteiten leuk, maar kijkt er altijd het meest naar uit om de paarden te mogen borstelen. Als ze veel stress heeft, knuffelt ze met de dieren en praat ze tegen hen. “Aan de dieren kan ik alles zeggen, ze luisteren gewoon zonder te oordelen.”
Échte droom
De boerderijdieren boden Yirte steun op momenten dat ze met niemand anders kon praten. Dankzij haar tijd op de zorgboerderij heeft ze stap voor stap geleerd om positief naar de toekomst te kijken en opnieuw te durven dromen. Ze vertelde ons al over haar droom om dierenverzorgster te worden. Het liefst van al zou ze vrijwilligerswerk willen doen in een dierenopvangcentrum in het buitenland, waar ze kwetsbare dieren kan helpen. Yirte klinkt gepassioneerd door haar droom, maar we merken dat ze eigenlijk nog een veel grotere droom heeft, waar ze over zwijgt. Als we haar vragen of ze nog een persoonlijke droom koestert, antwoordt ze aarzelend. “Ik wil 100% mezelf kunnen zijn en ik wil van alles wat ik doe kunnen genieten. Dat is voor mij het allerbelangrijkste.”
Zorgboerderij Huppeldepup vzw
Bij Zorgboerderij Huppeldepup zijn jongeren welkom om hun zelfbeeld te versterken via dagbesteding, time-out of dierentherapie. Op de boerderij kunnen ze tot rust komen tijdens een wekelijkse individuele therapie.
Zorgboerderij Huppeldepup is één van de 200 JEZ!-organisaties. Wil jij ook alles geven, zodat Yirte en andere jongeren kunnen blijven dromen? Surf naar jezofficial.be en steun 200 organisaties die alles geven voor onze jeugd.
