Jong en Zot Getalenteerd - Luna Vermeiren (21) turnt al 9 jaar met handen en voeten op galopperende paarden
“Wablieft, wat is dat?” Is een reactie die de 21-jarige Luna Vermeiren uit Meerhout vaak hoort wanneer ze vertelt over haar hobby. Dat komt omdat ze naast haar studie Theater-, film- en literatuurwetenschappen een bijzonder interessante sport beoefent: voltige. Eigenlijk betekent dat simpelweg gymnastiek, maar dan op een galopperend paard. Want waarom zou je gewoon op je paard blijven zitten als je ook allerlei kunstjes kan doen? Met vallen en opstaan tast Luna haar grenzen af samen met haar paarden Ido, Brownie en Cupido.
Nieuwe school = nieuwe hobby
Toen Luna startte aan haar richting in het secundair onderwijs, kreeg ze op haar middelbare school een studybuddy toegewezen. Zij wees haar de weg op school om de overstap naar het secundair onderwijs makkelijker te laten verlopen. “Tijdens ons kennismakingsmoment vertelde ik opgetogen over mijn hobby’s en interesses,” begint Luna aan haar verhaal. “Sinds mijn 6 jaar deed ik op dat moment al gymnastiek en paardrijden apart. Mijn studybuddy deed voltige en dacht dat het iets voor mij kon zijn.”
Luna’s studybuddy nam haar mee naar de eerstvolgende training in haar voltigeclub Pontraves in Waasmunster, die nadien haar eigen club werd. Het is een team met een familiale sfeer dat ondertussen 10 jaar bestaat. “De club bood een mooie kans om beide sporten te combineren.” Twee vliegen in één klap! Ondertussen is Luna een jaar lid van de voltigeclub VC Arendonk. Als professionele voltigeur neemt ze zowel deel aan nationale als internationale wedstrijden.
Vlaams kampioen worden met vallen en opstaan
Hoewel Luna redelijk bescheiden blijft en zichzelf niet professioneel durft noemen, heeft ze voor haar jonge leeftijd tamelijk wat ervaringen achter de rug. “Ik sta niet aan de ‘top-top’, maar ik doe wel mee aan Belgische kampioenschappen.” Volgens haar is het een hele moeilijke sport om er professioneel mee bezig te zijn. Vooral omdat je er niets mee kan verdienen. “Je moet gewoon zot en gepassioneerd genoeg zijn om er veel geld aan uit te geven zonder er iets voor terug te krijgen in materiële zin.” Daarom noemt ze het een uit de hand gelopen hobby.
De jonge voltigeur laat weten dat ze ook in aanmerking komt voor competities in het buitenland. “Ik behoor tot de categorie ‘senior’ met één ster. Ik hoop nog een tweede ster te halen.” Het aantal sterren drukt een klassement uit en laat haar toe om deel te nemen aan wedstrijden op een specifiek niveau. ‘Senior’ heeft dan weer betrekking op haar leeftijd. Op nationaal niveau heeft ze bijvoorbeeld twee sterren en al meerdere titels op haar naam staan, waaronder de titel ‘Vlaams Kampioen’.
En die titels zijn terecht verdiend, want ze traint 8 tot 10 uur per week. Is het niet op haar paard, dan is het op een dynamisch "namaakpaard" in haar nieuwe club, dichter bij huis. En vallen en opstaan, dat neemt ze erbij. “Het is een risicovolle sport waarbij vallen en blessures oplopen bijna onvermijdelijk is. Ik val elke training, maar je kan goed vallen en slecht vallen.” Er is voor vallers dan ook één gouden regel binnen de voltige; nooit je armen zetten en altijd koprollen of springen van je paard. “Kort samengevat is vallen een manier om van ons paard te komen,” lacht Luna.
Eerste internationale ervaring met valpartij
Luna geeft toe dat ze niet altijd een goed voorbeeld is wanneer het aankomt op gevaren inschatten. Ze heeft in het verleden al meerdere blessures opgelopen tijdens trainingen en competities.
Zo raakte bijvoorbeeld haar elleboog uit de kom tijdens haar eerste internationale wedstrijd in Frankrijk. “Tijdens een oefening op de piste moest ik af en terug op mijn galloperende paard springen. Ik had mij vastgeklampt aan de voltigesingel en sprong eraf.” Door een te grote afstand die ontstond tussen het paard en Luna zelf, liet Luna zich vallen. Maar oeps, ze landde per ongeluk op haar armen. “Ik schreeuwde plots van de pijn - “Mijn elleboog is uit de kom!” Ik werd met een brancard weggedragen en ergens random neergelegd.” Want nog geen paar seconden later viel een toeschouwer in het publiek flauw nadat ze Luna’s elleboog uit de kom zag gaan.
Een paar weken na haar valpartij, klimt Luna gewoon weer op haar paard. Een mentaal moeilijke oefening voor haar om zich over haar angsten heen te zetten. “Na een valpartij ervaar ik angst om bepaalde oefeningen uit te voeren. De aanmoedigingen en peptalks van coaches helpen op zo’n momenten om terug vertrouwen in mezelf te krijgen.” Vergeet de sprookjes die eindigen met prinsen op hun witte paarden maar. Al koprollend en met haar benen in de lucht, staat Luna weer paraat… in een handstand.
Stralen in een zelfontworpen pak? CHECK!
Een voltige-wedstrijd bestaat uit twee oefeningen. Eerst en vooral heb je de ‘plicht’. Dat zijn de verplichte oefeningen die elke voltigeur ongeacht niveau en leeftijd uitvoert. Deze wordt gevolgd door een kür, ook wel een persoonlijke act genoemd, die bestaat uit vrij gekozen oefeningen van een minuut. Tijdens zo’n act worden punten gegeven door een jury op techniek maar ook op het artistieke gedeelte, waaronder de choreografie. Zo’n act kan zowel individueel als in duo worden uitgevoerd.
Ook strakke voltige kostuums vallen daaronder. Voor de wedstrijden laat Luna haar gepersonaliseerde pakjes ontwerpen in Zweden. “Een vrouw genaamd Kim is gespecialiseerd in voltigepakken maken op maat. Ik stuur haar meestal wat voorbeelden, ideeën of schetsen van pakjes en zij ontwerpt het finale pak.” In het totaal maakte de Zweedse ontwerpster 3 pakjes voor Luna, telkens binnen een thema. “Ik heb een universeel pak dat ik altijd kan dragen.” Daarnaast heeft ze in het verleden een tijgerachtig pak gedragen en ging ze vermomd als een houten poppetje. Volgens Luna is voltige niet alleen een sport maar ook een kunst.
I’m gonna ride ‘til I can’t no more
Onlangs behaalde Luna een diploma tot coach en kreeg ze de bevoegdheid om te jureren tijdens Vlaamse wedstrijden. De jonge atleet vindt het nog moeilijk om de balans te vinden tussen coach en jurylid zijn. “Het is een moeilijkere uitdaging om voltigeurs te beoordelen waaraan ik zelf trainingen geef of die ik goed ken.” Ze gelooft dat het ook een voordeel kan zijn, omdat ze op die manier haar leerlingen beter kan wijzen op aandachtspunten.
Nog eens 10 jaar intensief sporten, lijkt geen gezonde beslissing voor haar lichaam. Maar dat betekent niet dat ze zal stoppen met voltige en haar ambities in één klap zal laten vallen. “Ik hoop ooit internationaal jurylid te worden. Mijn verhaal als voltigeur is nog niet gedaan. Ik wil in de sport blijven hangen.”
