Emilie (13) getuigt hoe jongerencollectief JEZ! haar na kanker een duwtje gaf: “Koen Wauters hielp me om stappen vooruit te zetten. Letterlijk”

“Dat jouw ouders je talent niet erkend hebben, ze hebben prut in de oren.” Dat kreeg de 13-jarige Emilie te horen van niemand minder dan Koen Wauters. Na zes operaties wegens een bekkentumor kreeg haar revalidatie een boost toen ze dit voorjaar meedeed in een de videoclip #it’sme!, gemaakt met steun van jongerencollectief JEZ! “Dansen met Koen liet me mijn ziekte vergeten.”

Koen Wauters is peter van het Kinderrevalidatiecentrum in het UZ Gent, maar Emilie De Beleyr (13) uit Kruishoutem beschouwt hem als háár peter. “Enkele weken geleden, in een van mijn laatste kinesessies, moest ik achteruit stappen. Ik hoorde dat iemand achter mij hetzelfde deed. Ik wist dat hij het zou zijn. Wie doet zoiets zots?”

Zes op een rij

Grapjes zijn meegenomen op een parcours als dat van Emilie. In maart 2021 werd in haar linkerbekken een tumor ontdekt, sindsdien is ze zes keer geopereerd. “Op 1 april moest ik in een rolstoel. Ik mocht niet meer stappen. Na een spoedbiopsie bleek het te gaan om de goedaardige maar zeer agressieve reusceltumor. Op de eerste foto zag je een tennisbal met 7 cm diameter. Toen ze deze drie maanden later wilden verwijderen, was de doorsnede 15 cm. Die operatie is stopgezet, ik verloor te veel bloed. Dus moesten ze, via de liesslagader, in de bloedvaten rond de tumor stopjes aanbrengen. Een maand later werd de tumor met succes weggehaald, dat duurde 12 uur. Maar dan is mijn goede been geopereerd voor een groeistop, mijn linkerheup groeit niet meer mee. Bij de zesde ingreep, begin dit jaar, kreeg ik een heupprothese. De tumor heeft mijn heupkom beschadigd.”

Geen bedenktijd

Een zware revalidatie volgde. Toen onderweg naar het Kinderrevalidatiecentrum in het UZ Gent haar GSM afging, kondigde het grote keerpunt zich aan. “We maken een videoclip met Koen Wauters. Er is net een plaatsje vrijgekomen. Doe jij mee?”, vroeg kinesist Charlotte De Bruyn. “Een ding: je moet nú beslissen. Over een halfuurtje begint namelijk de eerste repetitie.”

Ze belt met haar papa Kris — “Mag het?” —, waarna de auto koers zet naar de Gentse danschool DOXTUDIO in plaats van de kine. “Ik zag een heleboel kinderen van de revalidatie”, zegt Emilie. “Koen kwam goeiedag zeggen. Hem in het echt zien was onwezenlijk. Toen hij mijn rolstoel pakte en een dansje met mij deed, wist ik niet hoe te reageren. Dat was nog niet alles. Voor zang en dans waren er coaches van Fabric Magic. Dat zijn de makers van de jeugdserie #LikeMe, met Camille en Pommelien. Ik was in mijn rolstoel nog naar hun concert in het Sportpaleis geweest. ‘Mag ik hier meedoen?’, vroeg ik me ongelovig af.”

Hand in de lucht

Alle revaliderende kinderen hadden een kameraadje mee, om er niet alleen voor te staan. De volgende repetities nam Emilie klasgenootje Noi mee, maar als invaller van het laatste uur was ze in haar eentje. “Zij was ook het enige meisje in mijn groep dat in een rolstoel zat. Ze maalde er niet om”, herinnert zangcoach Marianne Carlier zich. “Toen ik vroeg of iemand het lied alleen wou zingen, stak zij als enige haar hand in de lucht. Zonder verpinken zong ze het volledige nummer. Ze verbaasde me door haar heldere stem én het feit dat ze zo snel oppikte. Zo’n sterk meisje, ze weet nog niet half hoe getalenteerd ze is.”

Halfweg het traject fluisterde Koen haar toe: “Ik hoorde dat ze bij Fabric Magic vinden dat je auditie zou moeten doen. Ze hebben gelijk. Je ouders hebben prut in de oren, je stem is loepzuiver.” Een andere coach, Andres Vercautere, moedigde haar aan de musical Marie-Antoinette te gaan zien. “Ik werk er aan mee. Kom me zoeken achter de schermen.” Dat doet Emilie binnenkort. “Maar mezelf op video horen vind ik nog eng. Je hoort je stem raar en vervormd. En: wij brachten een moderne remix van het Clouseau-nummer ‘En dans’, met een leuke beat. Maar na drie maanden raakte ik het liedje beu.”